Sylviaderijk.com

Als het moment dáár is

 

Ze doet de klep van de wc-bril dicht, gaat erop zitten en draait opzij. Aarzelend legt ze haar rechtervoet op de rand van het bidet en begint langzaam het verband eraf te wikkelen. Om tijd te winnen rolt ze traag het verband meteen weer op en sluit af en toe haar ogen.

Flashbacks schieten door haar hoofd, ze ziet die auto weer langzaam op haar afrijden en hoort de instructeur duidelijk tegen de jongen, die zijn allereerste rijles heeft, zeggen: ‘Naar rechts, stuur naar rechts!’ Maar het was al te laat!

Sissy slikt een brok weg en wikkelt weer verder af. Ondanks dat het vijfentwintig jaar geleden is, voelt ze het moment nog steeds dat ze tegen het portier van haar lesauto stond en geen kant op kon, toen de andere auto op nog geen vijftien centimeter langs haar heen schuurde en over haar voet reed.

Ze kijkt even naar het verband dat een beetje gelig begint te zien vanwege de jodium, waarmee haar hele voet was ingesmeerd. Al drie keer eerder had ze het verband eraf gehaald, de eerste twee keren zo’n twintig jaar terug. Toen stak er een ijzeren pen uit haar teen, die ervoor zorgde dat haar teen stijf werd, en zodoende de pijn verminderde. Na de tweede operatie werd de pen verwijderd en ging ze fluitend door het leven. Positief had ze naar het advies van de orthopeed geluisterd en gezegd: ‘Als dat zo moet zijn, dan is het maar zo!’

Met een brede glimlach op haar zenuwachtige gezicht wikkelt ze het laatste rondje verband van haar voet en trekt zachtjes, daar waar een bloedvlek vast zit, aan het gaas.

‘Wees moedig, Iron Woman!’ zegt ze hardop tegen zichzelf, zoals ze zich soms noemt, nadat ze negen maanden geleden een metalen schroef in haar teen had gekregen.

Als ze zachtjes de eerste laag gaas verwijdert, die ook aan die bloedvlek vastzit, denkt ze weer aan die snijdende pijn als ze haar gympies aantrok, om dan maar niet te praten over haar pumps. Met de kiezen op elkaar trok ze haar hoge hakken aan en was blij als de nachtmerrie voorbij was en ze die schoenen weer in de hoek kon gooien. Zes jaar lang liep ze met een gebroken teen en toen besloot ze die schroef erin te laten zetten.

Bang voor wat ze te zien krijgt, sluit ze haar ogen en trekt ze voorzichtig het laatste gaasje weg. Met het advies van jaren geleden in haar hoofd, krijgt ze een flashback die haar de adem doet inhouden, en ze hoort zichzelf weer vragen, als ze voor de vierde keer op de operatietafel ligt: ‘Mag ik het zien, alstublieft?’ De orthopeed en zijn assistent keken haar aan.

‘Weet u dat wel zeker mevrouw?’ vroeg de arts verbaasd.

Sissy haalt diep adem en opent haar ogen, het gaasje nog steeds vasthoudend, kijkt ze naar haar voet. Trots en kwetsbaarheid wisselen elkaar af, ze voelt een brok in haar keel en gaat wat verzitten. Bang om haar voet direct aan te raken, opent ze het kraantje van het bidet en laat het lauwe water zachtjes over haar enkel stromen. Met een washandje veegt ze de opgedroogde jodium van haar hiel en voorzichtig gaat ze richting haar grote teen. Dan, terwijl ze het water over haar tenen laat stromen, voelt ze de tranen in haar ogen branden.

‘Je bent mooi, voet,’ zegt ze zachtjes. ‘Ik hou van je zoals je was en zoals je nú bent!’ Even ziet ze het moment weer voor zich, toen de arts haar de geamputeerde teen liet zien. Heel aandachtig had ze ernaar gekeken, geluisterd naar de uitleg van de orthopeed en ze had gevraagd of ze haar teen mocht meenemen.

Liefdevol streelt ze over de plek waar haar kleine, verbrijzelde teen zat en voorzichtig laat ze het water erover stromen, als ook haar tranen van verdriet en blijdschap over haar wangen rollen.

‘De arts heeft het mooi gemaakt!’ zegt ze tegen zichzelf, en terwijl ze haar voet laat drogen maakt ze een paar foto’s met haar mobiel, zodat ze aan het idee kan wennen.

Nadat ze haar voet weer heeft ingetaped, loopt ze naar beneden en kijkt nog even naar het oude verband, als haar oog op het gaasje valt.

‘Oh kijk, er is een hechting uit!’ zegt ze lachend. Dan heeft de arts minder werk, ik kan wel korting vragen!’ en ze lacht ronduit, denkend aan de grapjes die ze de laatste paar dagen steeds gemaakt heeft. Want ondanks dat het haar best wel raakt, blijft ze gewoon heel positief in het leven staan. Ze wist al jaren dat deze dag er aan zat te komen, maar als het moment dan dáár is, is het toch wel even slikken. En haar teen… die had ze dolgraag mee naar huis willen nemen, zodat haar oom van het botje een sieraad had kunnen maken voor aan een kettinkje. Maar het mag tegenwoordig niet meer om iets van je eigen lichaam mee te nemen.

 

‘Mamma,’ vraagt mijn dochtertje de volgende ochtend. ‘Is je teen nu weer aangegroeid, net als mijn tand die ik nu gewisseld heb?’

‘Nee lieverd,’ zeg ik lachend tegen haar, ‘helaas niet!’ En ik stof m’n hoge roze hakken af, die ik nog maar één keer heb gedragen, héél lang geleden…

En terwijl ik de pumps in de kast zet, fluisterend ik tegen ze: ‘Nog even, dan kan ik jullie eíndelijk aan!

 

Sylvia